(I)   საქალაქო გარემოს ფორმირებისა და საცხოვრებლის ხარისხის გაუმჯობესების პრობლემატიკა ჯერ კიდევ ძვ. წ. IV-II ათასწლეულებში იჩენს თავს. ქალაქების წარმოშობამ და, იმავდროულად, მათში ეკოლოგიური პრობლემების გაჩენამ აუცილებელი გახადა კომპლექსურ ღონისძიებათა განხორციელება და შესაბამისი ტექნოლოგიების გამოყენება, რომლებიც საქალაქო გარემოს ბუნებრივი ელემენტების დაცვისა და გარემოზე ადამიანის უარყოფითი ზემოქმედების შერბილებისკენ იქნებოდა მიმართული. ქალაქებისა და მოსახლეობის ზრდასთან ერთად იზრდებოდა ამგვარი ღონისძიებების მასშტაბებიც.

  (II)  ხელოვნებისა და არქიტექტურის თეორეტიკოსი, მარკუს ვიტრუვიუსი (ძვ. წ. I საუკუნის II ნახევარი), თავის თეორიულ ნაშრომში („ათი წიგნი არქიტექტურაზე“) ეხება ქალაქთმშენებლობის საკითხებს. იგი აყალიბებს იმ ძირითად მოთხოვნებს, რომლებიც საფუძვლად უნდა ედოს ნებისმიერი ქალაქის დაარსებასა და განვითარებას. კერძოდ, ესაა კეთილმყოფელი კლიმატი და ქალაქის მშენებლობისთვის განსაზღვრული ადგილის ხელსაყრელი პირობები – სუფთა სასმელი წყალი, სახმელეთო და საწყლოსნო გზების სისტემა ტვირთებისა და საქონლის გადასაზიდად, ნაყოფიერი სასოფლო-სამეურნეო მიწების სიახლოვე. ვიტრუვიუსი ნაშრომში აყალიბებს ქალაქის ძირითადი მოედნების განლაგებისა და ქუჩების გაყვანის პრინციპებს.

   (III)  სწორედ ამ პერიოდში ერთ-ერთ პირველ „ქალაქ-მილიონერად“, ე.ი. ქალაქად, რომლის მოსახლეობამაც მილიონს გადააჭარბა, იქცა ანტიკური რომი. ის პრაქტიკულად იმავე პრობლემების წინაშე აღმოჩნდა, რომლებიც დღევანდელი მსხვილი ქალაქებისთვისაა დამახასიათებელი. ძვ. წ. I საუკუნეში, ისტორიული წყაროების მიხედვით, ქალაქში არ წყდებოდა ხმაური არც დღისითა და არც ღამით. ტრანსპორტით რომის ქუჩები ისე იყო გადატვირთული, რომ იულიუს კეისარმა გამოსცა კანონი, რომელიც ეხებოდა სატრანსპორტო ნაკადების რეგულირებას და რომლის მიხედვითაც, სხვადასხვა სახის ურმის გადაადგილება შესაძლებელი იყო მხოლოდ მათთვის განსაზღვრული დროის მონაკვეთში. გარემოს დაბინძურება, რომელსაც პოსტინდუსტრიულ მოვლენად მიიჩნევენ, უცხო არც ძველი რომისთვის ყოფილა. ჰაერის დაბინძურება, რომელსაც რომაელები „მძიმე ცას“ უწოდებდნენ, დიდწილად შეშის წვის შედეგს წარმოადგენდა. ძველ რომში საკმაოდ მნიშვნელოვან სირთულეებს ჩამდინარე წყლები და საყოფაცხოვრებო ნარჩენების არსებობა წარმოშობდა.

   (IV) დღემდე მოღწეული ისტორიული ცნობების თანახმად, დროთა განმავლობაში, რომის ელიტარული მოსახლეობის საცხოვრებელ ადგილად ყალიბდება საპარკო ზონებში განთავსებული ქალაქგარე აგარაკები. შეიმჩნეოდა მდიდარი მოქალაქეების ქალაქის ცენტრიდან პერიფერიებში გადინების საგულისხმო ტენდენცია, რაც შესაძლოა ცენტრში ცხოვრების პირობების გაუარესებით იყო ნაკარნახევი.

   (V) მეტად შთამბეჭდავია ის ღონისძიებები, რომლებსაც ძველი რომაელები მიმართავდნენ სერიოზული ეკოლოგიური პრობლემების შემსუბუქების მიზნით. მაგალითად, იმპერატორმა იუსტინიანემ (482-565), ყველა მოქალაქის ინტერესებიდან გამომდინარე, წყალი და ჰაერი სახელმწიფო საკუთრებად გამოაცხადა. საზოგადოებრივი ჯანდაცვის იმდროინდელი პროგრამები საუკეთესო იყო საუკუნეების განმავლობაში. აღსანიშნავია საკანალიზაციო სისტემის მოწყობა ძველ რომში, რომლის მეშვეობითაც დაბინძურებული წყალი ჩაედინებოდა მდინარე ტიბრში და რომელიც XIX ს-ის მიჯნამდე ერთადერთი იყო მთელ ევროპაში. ძველი რომი ცნობილია აკვედუკების მშენებლობით, რომლებიც სუფთა, ახალი წყლით უზრუნველყოფდა რომის მოსახლეობას. რომის ტერიტორიაზე დღემდეა შემორჩენილი საზოგადოებრივ თუ კერძო აბანოთა კომპლექსების ნაშთები, რომლებიც გავრცელებული იყო არა მხოლოდ უშუალოდ რომში, არამედ იმპერიის სხვა ქალაქებშიც.